من جواب نمی دم!

چند سال پیش یه مطلب نوشتم درباره انرژی اجتماعی. توش آدمها رو دعوت کردم که وقتی می خوان از کسی تو خیابون سوال کنن، قبلش یه خسته نباشیدی، سلامی، چیزی بگن. الان بعد 5، 6 سال می بینم مردم صدی نودونهشون تو خیابون وقتی سوال دارن منو مثل وسیله می بینن. انگار از یه دستگاه سوال می کنن. بدون حتی یه کلمه حرف اضافه. حتی یه کلمه آقا.

جامعه ما تو این چند سال از زمانی که سرخوردگی از بهبود اوضاع شروع شد، خود خواه تر شده و این یکی از نمودهاشه. مردم همدیگرو وسیله می بینن و از هم سوء استفاده می کنن. قبلا وقتی با این موارد مواجه می شدم جواب می دادم و حرث می خوردم. الان اما فقط با تکون دادن سر جواب می دهم و دقتی هم نمی کنم که حتی جواب درستی بدهم. دارم تمرین می کنم که از این به بعد حتی این کار را هم نکنم و فقط طرفو نگاه کنم. عین آدمای لال.

نه کار من قشنگه نه کار اون. داریم تو باتلاق دست و پا می زنیم. دوست دارم از رفقای فرنگ رفته بپرسم اونجا اوضاع چطوره؟ آیا مردم به هم انرژی اجتماعی میدن؟ رفقای فرنگ رفته جواب بدن لطفاً