مشابه اتفاقی که در چین افتاد، در ویتنام هم افتاد. ویتنام مستعمره فرانسه بود و چیزی نمی خواست جز استقلال. وقتی ویتنامی ها در 1949 اعلام استقلال کردند، فرانسه به ویتنام وارد جنگ شد و در 1951 طی قرار داد صلحی ناعادلانه و به پیروی از تجربه کره، ویتنام به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد. ویتنامی ها که دنبال استقلال بودند، حالا با یک کشور تجزیه شده بنا به خواست غرب روبرو شدند. پس نیروهای ملی گرای ویتنام که کمونیست هم بودند برای اتحاد دوباره کشور آستین بالا زدند و این بار به ناچار با امریکا در گیر شدند و مجبور شدند به دلیل کشمکش با چینی ها از کمکهای شوروی استفاده کنند. در جنگی که بیش از ده سال طول کشید بیش از 5.5 میلیون انسان کشته شدند و در نتیجه فضای خشونت و ظلم و کشتار در منطقه، در سه کشور ویتنام، کامبوج و لائوس حکومت کمونیستی به وجود آمد.
خدا رو شکر که آمریکا در جنگ رسما شکست خورد و ویتنام پیروز شد وگرنه شاید ویتنام هم یه چیزی می شد مثل کره شمالی.
چرا باید فرانسویها جنوب شرق اسیا رو استعمار می کردند؟
چرا باید غرب استقلال یک کشور زیر ستم رو به خاطر ترس از کمونیسم و نفوذ چین و شوروی به رسمیت نمی شناخت و وارد جنگ با اون می شد؟
۲ نظر:
thanks for that.
it increases our knowledge about other countries.
chand vaght pish yadam oftad ke ma tu madrese az janghaye jahani chizi nakhundim, ya man yadam nemiad.
age bishtar darbare janghaye jahani benevisi, komake bozorgi be ma kardeii,,,, ya hata age weblog e khubi dar in bare moarefi koni mamnun misham.
man mikhunam weblogetuno va ide migiram azash.
shad bashin
ارسال یک نظر